Ogłoszenia bieżące
Dzieci korzystają z sieci już od najmłodszych lat. Dostęp do sieci to szansa dla młodego człowieka na rozwój, która może jednak okazać się zagrożeniem. Statystyki pokazują, że ponad 60% dzieci w wieku od 6 miesięcy do 6,5 lat używa urządzeń mobilnych takich jak tablet czy smartfon, w tym 25% z nich codziennie. Dlatego warto zadbać o to, aby dzieci mogły korzystać z zasobów internetu w sposób bezpieczny.Jak uchronić dzieci przed niepożądanymi treściami? Jak ustrzec je przed zagrożeniami w sieci? Przemoc, której dzieci doświadczają w internecie jest w dużej mierze przedłużeniem konfliktów przeniesionych ze środowiska rówieśniczego.
Cyberprzemoc to zjawisko, które najczęściej dzieje się poza wiedzą rodziców. Może ono dotknąć każdego, zarówno najzdolniejszego ucznia, jak i tego, który na lekcjach radzi sobie nieco gorzej.
Aby dowiedzieć się więcej o cyberprzemocy i jej konsekwencjach, a także o tym jak chronić dzieci, zachęcamy do zapoznania się z poradnikiem dla rodziców „Cyberprzemoc – włącz blokadę na nękanie”, który został opracowany wspólnie przez Ministerstwo Cyfryzacji i Akademię NASK w ramach kampanii „Nie zagub dziecka w sieci”.
Cyberprzemoc to zjawisko, które najczęściej dzieje się poza wiedzą rodziców. Może ono dotknąć każdego, zarówno najzdolniejszego ucznia, jak i tego, który na lekcjach radzi sobie nieco gorzej.
Aby dowiedzieć się więcej o cyberprzemocy i jej konsekwencjach, a także o tym jak chronić dzieci, zachęcamy do zapoznania się z poradnikiem dla rodziców „Cyberprzemoc – włącz blokadę na nękanie”, który został opracowany wspólnie przez Ministerstwo Cyfryzacji i Akademię NASK w ramach kampanii „Nie zagub dziecka w sieci”.
„cyberprzemoc_włącz_blokadę_na_nękanie”_–_poradnik_dla_rodziców.pdf | |
File Size: | 4010 kb |
File Type: |
UBEZPIECZENIE UCZNIÓW W ROKU SZK. 2020/2021
Szanowni Rodzice!
Informujemy, że Rada Rodziców wybrała ofertę ubezpieczenia uczniów w roku szkolnym 2020/2021. Najkorzystniejszą ofertę przedstawiła firma SIGNAL IDUNA.
W ubiegłym roku dzieci ubezpieczone były w firmie AVIVA.
Poniżej przedstawiamy dwa linki do wymienionych ubezpieczeń.
1. Jeśli życzą sobie Państwo kontynuację w firmie AVIVA:
https://twojedziecko.aviva.pl/start/?token=487CFA5A3A8520C32B4CE4C03B1C5843BF880471
Szanowni Rodzice!
Informujemy, że Rada Rodziców wybrała ofertę ubezpieczenia uczniów w roku szkolnym 2020/2021. Najkorzystniejszą ofertę przedstawiła firma SIGNAL IDUNA.
W ubiegłym roku dzieci ubezpieczone były w firmie AVIVA.
Poniżej przedstawiamy dwa linki do wymienionych ubezpieczeń.
1. Jeśli życzą sobie Państwo kontynuację w firmie AVIVA:
https://twojedziecko.aviva.pl/start/?token=487CFA5A3A8520C32B4CE4C03B1C5843BF880471
aviva_sau100_-_rodzic.pdf | |
File Size: | 7548 kb |
File Type: |
2. Jeżeli chcą Państwo skorzystać z nowej oferty - firma – Signal Iduna Polska Towarzystwo Ubezpieczeń S.A.
KOD NR POLISY
381960 Z87X
LINK
https://w3.signal-iduna.pl/e-policy/pl/nnwmajatek/link?rauNbr=1132398690&polNbr=381960
KOD NR POLISY
381960 Z87X
LINK
https://w3.signal-iduna.pl/e-policy/pl/nnwmajatek/link?rauNbr=1132398690&polNbr=381960
sp12_bełchatów_kod.pdf | |
File Size: | 1653 kb |
File Type: |
Przypominamy, że ubezpieczenie w wyżej wymienionych firmach jest dobrowolne.
Mogą Państwo wybrać inną firmę.
Jeśli ubezpieczą Państwo dziecko do dnia 30.09.2020r., ubezpieczenie będzie obejmowało okres od 1.09.2020r.
Mogą Państwo wybrać inną firmę.
Jeśli ubezpieczą Państwo dziecko do dnia 30.09.2020r., ubezpieczenie będzie obejmowało okres od 1.09.2020r.
OPIEKA STOMATOLOGICZNA W SZKOLE
W dniu 4 maja br. Miasto Bełchatów zawarło porozumienie z Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej, Centralnym Szpitalem Klinicznym Uniwersytetu Medycznego w Łodzi na świadczenie opieki stomatologicznej dla uczniów szkół prowadzonych przez Miasto do 31 grudnia 2020r. Opieka realizowana będzie zgodnie z potrzebami leczniczymi uczniów w gabinetach stomatologicznych zlokalizowanych
w Instytucie Stomatologii Centralnego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi,
ul. Pomorska 251, 92-213 Łódź oraz w Filii Instytutu Stomatologii w Bełchatowie, ul. Świętej Barbary 1, 97-400 Bełchatów. Wskazane powyżej gabinety stomatologiczne spełniają wszelkie wymogi określone dla gabinetów dentystycznych w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust.3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej.
W każdym z gabinetów opieka realizowana będzie od poniedziałku do czwartku w godzinach 9.00-16.15 dla maksymalnie pięciu pacjentów dziennie po uprzednim, co najmniej jednodniowych, telefonicznym umówieniu wizyty
1) pod numerem 42 675 75 23 do dr Beaty Szydłowskiej, do gabinetu na ul. Pomorskiej 251
w Łodzi,
2) pod numerem telefonu 44 633 73 95 do dr Małgorzaty Marszał – Auguścik, do gabinetu na przy ul. Świętej Barbary 1 w Bełchatowie.
Opieka stomatologiczna dla dzieci i młodzieży do ukończenia 18 roku życia wymaga pisemnej zgody rodziców uczniów wyrażonej przed udzieleniem świadczenia zdrowotnego.
W dniu 4 maja br. Miasto Bełchatów zawarło porozumienie z Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej, Centralnym Szpitalem Klinicznym Uniwersytetu Medycznego w Łodzi na świadczenie opieki stomatologicznej dla uczniów szkół prowadzonych przez Miasto do 31 grudnia 2020r. Opieka realizowana będzie zgodnie z potrzebami leczniczymi uczniów w gabinetach stomatologicznych zlokalizowanych
w Instytucie Stomatologii Centralnego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi,
ul. Pomorska 251, 92-213 Łódź oraz w Filii Instytutu Stomatologii w Bełchatowie, ul. Świętej Barbary 1, 97-400 Bełchatów. Wskazane powyżej gabinety stomatologiczne spełniają wszelkie wymogi określone dla gabinetów dentystycznych w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust.3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej.
W każdym z gabinetów opieka realizowana będzie od poniedziałku do czwartku w godzinach 9.00-16.15 dla maksymalnie pięciu pacjentów dziennie po uprzednim, co najmniej jednodniowych, telefonicznym umówieniu wizyty
1) pod numerem 42 675 75 23 do dr Beaty Szydłowskiej, do gabinetu na ul. Pomorskiej 251
w Łodzi,
2) pod numerem telefonu 44 633 73 95 do dr Małgorzaty Marszał – Auguścik, do gabinetu na przy ul. Świętej Barbary 1 w Bełchatowie.
Opieka stomatologiczna dla dzieci i młodzieży do ukończenia 18 roku życia wymaga pisemnej zgody rodziców uczniów wyrażonej przed udzieleniem świadczenia zdrowotnego.
Stypendium socjalne na rok szkolny 2020/2021
„Rok szkolny 2020/2021 to kolejny rok udzielania pomocy materialnej o charakterze socjalnym w formie stypendiów i zasiłków szkolnych.
Uprawnionymi do otrzymania stypendium szkolnego są:
W dniach 1-15 września 2020 r. w Urzędzie Miasta Bełchatowa,
ul. Kościuszki 1 (hol na parterze) przyjmowane będą wnioski o przyznanie stypendium socjalnego na rok szkolny 2020/2021. Warunkiem ubiegania się o stypendium szkole jest złożenie wniosku oraz dołączenie stosownych zaświadczeń lub innych dokumentów potwierdzających uzyskanie dochodów przez poszczególnych członków wspólnego gospodarstwa domowego z miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku.
Wniosek mogą złożyć:
Do wniosku należy dołączyć dokumenty potwierdzające uzyskane dochody netto
z miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku, np.
Stypendium szkole może być przydzielane w formie:
1/całkowitego lub częściowego pokrycia kosztów udziału w zajęciach edukacyjnych,
w tym wyrównawczych, wykraczających poza zajęcia realizowane w szkole w ramach planu nauczania oraz kosztów udziału w zajęciach edukacyjnych realizowanych poza szkołą, a w szczególności w dodatkowych zajęciach nauki języków obcych, zajęciach wyrównawczych, sportowych, informatycznych i innych zajęć poszerzających wiedzę
i umiejętności ucznia, a także całkowite lub częściowe pokrycie kosztów związanych
z wyjazdami na zielone szkoły, wycieczki szkolne, uczestnictwem w edukacyjnych spektaklach teatralnych lub projekcjach filmowych,
2/pomocy rzeczowej o charakterze edukacyjnym (m.in. zakup książek, zeszytów, pomocy szkolnych, stroju na zajęcia wychowania przedszkolnego, plecaka itp.)
3/całkowitego lub częściowego pokrycia kosztów związanych z pobieraniem nauki poza miejscem zamieszkania, w szczególności kosztów dojazdu środkami komunikacji zbiorowej, zakwaterowania w bursie lub internacie.
Propozycja realizacji ww. form dostępna jest w szkołach podstawowych prowadzonych przez Miasto Bełchatów oraz w Wydziale Oświaty UM Bełchatowa, ul. Kościuszki 1, pok. 402 (tel. 44 – 733-51-72).
Dokumentowanie wydatków:
Zdarzeniem losowym jest np. :
2 miesięcy od zaistnienia zdarzenia oraz dołączenie stosownych zaświadczeń potwierdzających wystąpienie zdarzenia losowego.
Wniosek o przyznanie zasiłku mogą złożyć :
Zasiłek może być przyznany raz dla jednego zdarzenia losowego.
Przyznanie zasiłku nie uzależnia się od spełnienia kryterium dochodowego.
Zasiłek przyznawanych i rozliczany jest w formach określonych dla stypendium szkolnego.
Wykaz dokumentów koniecznych do ubiegania się o stypendium socjalne:
- wniosek pobierz
- klauzula informacyjna pobierz
- zaświadczenie o dochodach za sierpień 2020r. - kserokopia
Całość dokumentów (łącznie z zaświadczeniami o dochodach za sierpień 2020 r. - kserokopie ) będzie przyjmowana od 1 do 15 września 2020 r. na parterze Urzędu Miasta , ul. Kościuszki 1.
„Rok szkolny 2020/2021 to kolejny rok udzielania pomocy materialnej o charakterze socjalnym w formie stypendiów i zasiłków szkolnych.
Uprawnionymi do otrzymania stypendium szkolnego są:
- uczniowie szkół publicznych, niepublicznych i niepublicznych szkół artystycznych
o uprawnieniach publicznych szkół artystycznych oraz słuchaczom kolegiów pracowników służb społecznych - do ukończenia kształcenia, nie dłużej jednak niż do ukończenia 24. roku życia; - wychowankowie publicznych i niepublicznych ośrodków rewalidacyjno –wychowawczych – do czasu ukończenia realizacji obowiązku nauki - zamieszkali na terenie Bełchatowa, pochodzący z rodzin, w których miesięczna wysokość dochodu netto na osobę w rodzinie ucznia nie może być przekraczać 528,00 zł miesięcznie (informacja za miesiąc poprzedzający miesiąc złożenia wniosku).
W dniach 1-15 września 2020 r. w Urzędzie Miasta Bełchatowa,
ul. Kościuszki 1 (hol na parterze) przyjmowane będą wnioski o przyznanie stypendium socjalnego na rok szkolny 2020/2021. Warunkiem ubiegania się o stypendium szkole jest złożenie wniosku oraz dołączenie stosownych zaświadczeń lub innych dokumentów potwierdzających uzyskanie dochodów przez poszczególnych członków wspólnego gospodarstwa domowego z miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku.
Wniosek mogą złożyć:
- rodzice lub opiekunowie prawni
- pełnoletni uczeń
- dyrektorzy szkół, kolegiów lub ośrodków.
Do wniosku należy dołączyć dokumenty potwierdzające uzyskane dochody netto
z miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku, np.
- zaświadczenie z zakładu pracy o wysokości wynagrodzenia netto,
- z tytułu umowy zlecenia – umowa,
- odcinek emerytury/ renty lub aktualną decyzję ZUS/KRUS o wysokości pobieranych świadczeń,
- zaświadczenie z Powiatowego Urzędu Pracy o statusie bezrobotnego,
- zaświadczenie lub decyzje MOPS o wysokości świadczeń (zasiłki stałe, okresowe, świadczenia z funduszu alimentacyjnego i rodzinne,
- decyzję dotyczącą dodatku mieszkaniowego,
- dowody dokumentujące dochody z działalności gospodarczej,
- dokument potwierdzający wysokość otrzymanych alimentów (wyrok sądowy, ugoda sądowa, zaświadczenie od komornika, oświadczenie),
- dokument potwierdzający wielkość posiadanego gospodarstwa rolnego,
- każdy inny dokument mogący potwierdzić wysokość dochodów, z których utrzymuje się rodzina (np. oświadczenie o wysokości dochodów uzyskanych
z pracy dorywczej).
Stypendium szkole może być przydzielane w formie:
1/całkowitego lub częściowego pokrycia kosztów udziału w zajęciach edukacyjnych,
w tym wyrównawczych, wykraczających poza zajęcia realizowane w szkole w ramach planu nauczania oraz kosztów udziału w zajęciach edukacyjnych realizowanych poza szkołą, a w szczególności w dodatkowych zajęciach nauki języków obcych, zajęciach wyrównawczych, sportowych, informatycznych i innych zajęć poszerzających wiedzę
i umiejętności ucznia, a także całkowite lub częściowe pokrycie kosztów związanych
z wyjazdami na zielone szkoły, wycieczki szkolne, uczestnictwem w edukacyjnych spektaklach teatralnych lub projekcjach filmowych,
2/pomocy rzeczowej o charakterze edukacyjnym (m.in. zakup książek, zeszytów, pomocy szkolnych, stroju na zajęcia wychowania przedszkolnego, plecaka itp.)
3/całkowitego lub częściowego pokrycia kosztów związanych z pobieraniem nauki poza miejscem zamieszkania, w szczególności kosztów dojazdu środkami komunikacji zbiorowej, zakwaterowania w bursie lub internacie.
Propozycja realizacji ww. form dostępna jest w szkołach podstawowych prowadzonych przez Miasto Bełchatów oraz w Wydziale Oświaty UM Bełchatowa, ul. Kościuszki 1, pok. 402 (tel. 44 – 733-51-72).
Dokumentowanie wydatków:
- Stypendia będą wypłacane jako zwrot poniesionych wydatków na podstawie dokumentów potwierdzających ich poniesienie.
- Dokumentami tymi są rachunki, faktury, imienne dowody wpłaty – np. w przypadku opłaty za czesne, bursę lub internat, umowy sprzedaży, zaświadczenie organizatora wyjazdu edukacyjnego o dokonaniu wpłaty na ten cel przez rodzica lub pełnoletniego ucznia.
Zdarzeniem losowym jest np. :
- śmierć rodzica lub opiekuna prawnego,
- wypadek ucznia, powodujący uszczerbek na zdrowiu,
- nagła lub nieuleczalna choroba ucznia lub rodzica/opiekuna,
- klęska żywiołowa powodująca straty w mieniu należącym do rodziny ucznia,
- inne zdarzenia nagłe, pogarszające sytuację materialną rodziny utrudniające dostęp do edukacji.
2 miesięcy od zaistnienia zdarzenia oraz dołączenie stosownych zaświadczeń potwierdzających wystąpienie zdarzenia losowego.
Wniosek o przyznanie zasiłku mogą złożyć :
- rodzice/ prawni opiekunowie ucznia
- pełnoletni uczeń,
- dyrektorzy szkół, kolegiów, ośrodków.
Zasiłek może być przyznany raz dla jednego zdarzenia losowego.
Przyznanie zasiłku nie uzależnia się od spełnienia kryterium dochodowego.
Zasiłek przyznawanych i rozliczany jest w formach określonych dla stypendium szkolnego.
Wykaz dokumentów koniecznych do ubiegania się o stypendium socjalne:
- wniosek pobierz
- klauzula informacyjna pobierz
- zaświadczenie o dochodach za sierpień 2020r. - kserokopia
Całość dokumentów (łącznie z zaświadczeniami o dochodach za sierpień 2020 r. - kserokopie ) będzie przyjmowana od 1 do 15 września 2020 r. na parterze Urzędu Miasta , ul. Kościuszki 1.
Jak rodzice mogą wspierać dziecko i nastolatka w trudnych chwilach?
Dzieci i młodzież w trudnych chwilach szczególnie potrzebują wsparcia rodziców, ponieważ zazwyczaj nie umieją jeszcze skutecznie poradzić sobie z trudną sytuacją i ze swoimi emocjami. Rodzice nie zawsze jednak wiedzą, jak takiej pomocy udzielić, a nawet mają kłopot z rozpoznaniem, kiedy dziecko jej potrzebuje.
Dorosłym czasem wydaje się, że dzieciństwo to wiek beztroski – w końcu dzieci nie mają problemów, z którymi oni sami się borykają. W rzeczywistości jednak młodzi ludzie stają w obliczu problemów, przykrości i wyzwań mniej lub bardziej typowych dla swojego wieku, z którymi sami mogą sobie nie poradzić.
Kiedy dzieje się coś poważnego
Wiele problemów dzieci i młodzieży wiąże się ze szkołą i grupą rówieśniczą. Dziecko w szkole jest obserwowane i oceniane, co może być źródłem stresu i lęku przed porażką. Czasem wystarczy przykra uwaga ze strony nauczyciela, by zachwiać samooceną dziecka. Równie ważna jest grupa rówieśnicza. Dzieci mogą doświadczać trudności w relacjach z rówieśnikami i przykrości z ich strony. Problemem budzącym silne emocje mogą być typowe między dziećmi nieporozumienia, konflikty czy złośliwości i zdarzenia poważniejsze – jak przemoc psychiczna lub fizyczna, dyskryminacja czy wykluczenie z grupy.
Dzieci i młodzież mogą też przeżywać trudne chwile związane z ich życiem osobistym i rodzinnym, np. z ciężką chorobą lub śmiercią bliskiej osoby lub zwierzęcia, rozstaniem z sympatią lub rozpadem przyjaźni, własną ciężką chorobą, poczuciem winy przeżywanym z powodu przypadkowego lub celowego działania, w którego efekcie ktoś doznał krzywdy. Trudne sytuacje mogą być jednak także bardziej zwyczajne i nie tak oczywiste. Nierzadko z perspektywy dorosłego są one łatwe do rozwiązania, podczas gdy dla dziecka stanowią poważny problem.
Trudności rodziców mogą pojawić się już na etapie rozpoznawania sytuacji, w których dziecko potrzebuje wsparcia. Objawy przeżywanych przez nie problemów, stresu, napięcia, smutku czy lęku są zwykle najłatwiejsze do zaobserwowania u młodszych dzieci, ponieważ rzadziej próbują one coś ukryć. Starsze dzieci i młodzież czasem starają się nie dać niczego po sobie poznać – z różnych powodów. Mogą czuć się winne (nawet gdy to one są poszkodowane), wstydzić się, nie chcieć martwić rodziców lub obawiać się ich reakcji.
Mimo to mogą wysyłać sygnały sugerujące, że w ich życiu dzieje się coś niepokojącego. Wśród nich warto wymienić:
Podczas spotkania z rodzicami pracownik poradni powinien wyjaśnić im, że jeśli chcą, aby dziecko szczerze mówiło im o swoich problemach i nie próbowało ich ukryć, powinni jasno dać mu do zrozumienia, że może i powinno tak zrobić. To, na ile chętnie dziecko otwiera się przed rodzicami, zależy nie tylko od jego charakteru (niektóre dzieci są bardziej skryte od innych), ale zwłaszcza od relacji rodzica z dzieckiem, sposobu, w jaki jest ono przez nich traktowane na co dzień. Jeśli rodzice często z nim rozmawiają, potrafią słuchać, mają dla niego czas, nie są skorzy do wyciągania pochopnych wniosków ani formułowania krytycznych ocen, a zarazem dają mu odczuć, że szanują i rozumieją jego uczucia – wówczas szansa, że dziecko zwierzy się im w trudnej chwili, jest duża. Powie ono rodzicom o swoich problemach, jeśli czuje, że naprawdę ich interesują i że spotka się ono ze zrozumieniem, życzliwością i miłością rodzica.
Czasem zdarza się, że dzieci, nim zwrócą się z jakimś problemem do rodziców, „badają grunt”. Zadają pytania ogólne i pozornie niezwiązane z ich sytuacją (np. „Czy jak ktoś niechcący kogoś skrzywdzi, to jest jego wina?”, „Czy jak ty byłeś w szkole, to ktoś cię kiedyś pobił?”) lub przedstawiają swój problem jako dotyczący kogoś innego (np. „Wiesz, w naszej szkole jest dziewczyna, której nikt nie lubi…”). Od tego, jaka będzie odpowiedź rodzica i czy w ogóle okaże on zainteresowanie, może zależeć, czy dziecko się zwierzy. Rodzice powinni więc zachować czujność, kiedy dziecko w jakikolwiek sposób porusza tematy dotyczące problemów osób w jego wieku – nie należy go wówczas ignorować; warto pamiętać, że w pytaniu może kryć się drugie dno. Jeśli na zadane wcześniej przez dziecko pytania rodzice odpowiedzą np. „A co to znaczy «niechcący»? Jeśli komuś wyrządzamy krzywdę, to zawsze jest nasza wina!”, „Mnie? Ależ skąd, wszyscy mnie szanowali, umiałem sobie radzić”, „Nikt jej nie lubi? Co jest z nią nie tak?”, prawdopodobieństwo, że dziecko się zwierzy, będzie niewielkie, bo już czuje się ocenione (tutaj jako winne, niezaradne i nieszanowane lub „dziwne” – skoro „coś jest z nimi nie tak”).
Pracownik poradni może wyjaśnić, że w takich sytuacjach najlepiej zachować spokój (nie należy dać się ponosić emocjom, bo dziecko pomyśli, że zdenerwowało rodzica, i się wycofa). Rodzice powinni zadać dziecku pytanie, które zachęci je do szczegółowego opisu sytuacji, zanim ustosunkują się do tematu, np. „Hmm, trudno powiedzieć, bo sytuacje w życiu są bardzo różne. Możesz opowiedzieć mi o tym coś więcej?”, „Czy ktoś mnie kiedyś pobił? Wiesz, w szkole mogą się nam przytrafić różne nieprzyjemne sytuacje. Czy pytasz o to w związku z czymś, co wydarzyło się w szkole?”, „Dziewczyna, której nikt nie lubi? Gdyby tak faktycznie było, pewnie byłoby jej bardzo smutno, ale czy na pewno nikt jej nie lubi? Możesz opowiedzieć o niej coś więcej?”.
Na podobnej zasadzie zdarza się, że dziecko zaczyna się zwierzać rodzicowi z jakiegoś problemu, by sprawdzić jego reakcję, po czym w toku rozmowy okazuje się, że chodzi o coś jeszcze. Przykładowo, dziecko może powiedzieć, że ciągle mu smutno, choć od śmierci ukochanego pieska minął już miesiąc, a gdy rodzic zacznie z nim o tym rozmawiać, dziecko otworzy się bardziej i wyzna, że jego smutek nie jest związany tylko z psem, ale też z tym, że tego dnia w szkole przyjaciel wyśmiał je przed całą klasą „bo ciągle się przejmuje jakimś głupim psem”.
Wspierająca rozmowa
Warto, aby pracownik poradni zaprezentował rodzicom scenariusz przykładowej rozmowy rodzica z dzieckiem, zwracając uwagę na sposób formułowania wypowiedzi przez dorosłego, a także jego ekspresję pozawerbalną.
Jeśli to rodzic obserwuje niepokojące sygnały u dziecka, powinien sam niezwłocznie zainicjować rozmowę. Należy wybrać odpowiedni moment, nie odrywać dziecka od odrabiania lekcji czy od innego zajęcia, np. oglądania filmu; najlepiej, jeśli dziecko jest wypoczęte, najedzone i nigdzie się nie spieszy.
Zaczynając rozmowę, rodzic może upewnić się, czy dziecko ma na nią czas („Hej, masz teraz chwilkę dla mnie?”), a następnie zadać pytanie o sytuację, wychodząc od opisu konkretnych rzeczy, które zwróciły jego uwagę, np. „Zauważyłam, że ostatnio wydajesz się smutna, niewiele mówisz i trzymasz się z boku. Pomyślałam, że coś cię trapi. Powiesz mi, co to takiego?”, „Ostatnio rzadko spotykasz się z Kubą i w ogóle o nim nie mówisz. Czy coś się wydarzyło?”, „Ostatnio często chorujesz i często coś cię boli. Może wydarzyło się coś, co cię zdenerwowało, albo spotkała cię jakaś przykrość?”.
Rodzic powinien dać dziecku czas na odpowiedź i nie naciskać. Jeśli pociecha milczy, zachęcić ją („Naprawdę chętnie cię wysłucham, jeśli masz jakiś kłopot, razem na pewno coś wymyślimy”), ale jeśli i to nie pomoże, nie nalegać, tylko wyrazić gotowość rozmowy w innym terminie („Dobrze, rozumiem, że nie chcesz teraz o tym rozmawiać, ale jeśli zmienisz zdanie, zawsze możesz do mnie przyjść. Chętnie cię wysłucham i na pewno ci pomogę. W końcu od tego są rodzice”). Jeżeli jednak mimo to dziecko nie zdecyduje się zwrócić do rodzica, powinien on ponowić próbę rozmowy, wyjaśniając, że miał nadzieję, iż dziecko samo powie mu, co się wydarzyło, ale skoro nie mówi, to się o nie martwi i bardzo chciałby wiedzieć, co je trapi.
Podczas rozmowy rodzic powinien:
Warto uczulić rodziców na to, że już samo empatyczne i uważne wysłuchanie dziecka jest okazaniem mu wsparcia emocjonalnego, nie wolno więc tego pomijać. Dorośli często starają się skupiać na poszukiwaniu rozwiązań, chcą dziecku doradzić lub wręcz mówią mu, co ma robić – bo sądzą, że jako dorośli to wiedzą. Lepiej jednak się z tym wstrzymać – najpierw porozmawiać o tym, co dziecko czuje i myśli w związku z tą sytuacją, jak ją ocenia, co jest dla niego trudne. Dopiero później wspólnie z dzieckiem mogą poszukać rozwiązania, pamiętając, by go nadmiernie nie wyręczać. Dziecko powinno – w miarę swoich możliwości – brać udział w rozwiązywaniu problemu; dzięki temu nauczy się, jak sobie radzić i odzyska wiarę w siebie.
Co dalej?
Jeśli kłopoty dziecka dotyczą szkoły, rodzic powinien porozmawiać z wychowawcą i z nim współpracować, dziecku zaś zapewnić relaks, sprawić mu jakąś przyjemność (np. zrobić wspólnie coś fajnego), dbać o dobrą atmosferę w domu. Pomocne będzie też uczenie umiejętności przydatnych w rozwiązywaniu podobnych problemów w przyszłości, np. radzenia sobie z emocjami i stresem czy umiejętności interpersonalnych ułatwiających komunikację, radzenie sobie z zaczepkami czy rozwiązywaniem konfliktów. A jeśli kłopoty dziecka dotyczą nauki – skutecznych metod uczenia się i planowania codziennej pracy.
Jeżeli jednak starania nie przynoszą pożądanych rezultatów, rodzic powinien skontaktować się z fachowcem – pracownik poradni powinien wyjaśnić, kiedy i do jakich specjalistów warto się udać, a także gdzie ich szukać.
Dla dzieci, a nawet nastolatków w okresie buntu, wsparcie rodziców jest kluczowe, nawet jeśli dziecko tego nie okazuje. Warto zachęcić rodziców, aby byli uważni na potrzeby i zmiany zachowania swojej pociechy oraz by tak budowali z nią więź, by czuła, że może liczyć na ich wsparcie. Dzięki temu mają szansę dowiedzieć się o jej trudnościach i zacząć działać, zanim jeszcze pojawią się poważniejsze konsekwencje.
Dzieci i młodzież w trudnych chwilach szczególnie potrzebują wsparcia rodziców, ponieważ zazwyczaj nie umieją jeszcze skutecznie poradzić sobie z trudną sytuacją i ze swoimi emocjami. Rodzice nie zawsze jednak wiedzą, jak takiej pomocy udzielić, a nawet mają kłopot z rozpoznaniem, kiedy dziecko jej potrzebuje.
Dorosłym czasem wydaje się, że dzieciństwo to wiek beztroski – w końcu dzieci nie mają problemów, z którymi oni sami się borykają. W rzeczywistości jednak młodzi ludzie stają w obliczu problemów, przykrości i wyzwań mniej lub bardziej typowych dla swojego wieku, z którymi sami mogą sobie nie poradzić.
Kiedy dzieje się coś poważnego
Wiele problemów dzieci i młodzieży wiąże się ze szkołą i grupą rówieśniczą. Dziecko w szkole jest obserwowane i oceniane, co może być źródłem stresu i lęku przed porażką. Czasem wystarczy przykra uwaga ze strony nauczyciela, by zachwiać samooceną dziecka. Równie ważna jest grupa rówieśnicza. Dzieci mogą doświadczać trudności w relacjach z rówieśnikami i przykrości z ich strony. Problemem budzącym silne emocje mogą być typowe między dziećmi nieporozumienia, konflikty czy złośliwości i zdarzenia poważniejsze – jak przemoc psychiczna lub fizyczna, dyskryminacja czy wykluczenie z grupy.
Dzieci i młodzież mogą też przeżywać trudne chwile związane z ich życiem osobistym i rodzinnym, np. z ciężką chorobą lub śmiercią bliskiej osoby lub zwierzęcia, rozstaniem z sympatią lub rozpadem przyjaźni, własną ciężką chorobą, poczuciem winy przeżywanym z powodu przypadkowego lub celowego działania, w którego efekcie ktoś doznał krzywdy. Trudne sytuacje mogą być jednak także bardziej zwyczajne i nie tak oczywiste. Nierzadko z perspektywy dorosłego są one łatwe do rozwiązania, podczas gdy dla dziecka stanowią poważny problem.
Trudności rodziców mogą pojawić się już na etapie rozpoznawania sytuacji, w których dziecko potrzebuje wsparcia. Objawy przeżywanych przez nie problemów, stresu, napięcia, smutku czy lęku są zwykle najłatwiejsze do zaobserwowania u młodszych dzieci, ponieważ rzadziej próbują one coś ukryć. Starsze dzieci i młodzież czasem starają się nie dać niczego po sobie poznać – z różnych powodów. Mogą czuć się winne (nawet gdy to one są poszkodowane), wstydzić się, nie chcieć martwić rodziców lub obawiać się ich reakcji.
Mimo to mogą wysyłać sygnały sugerujące, że w ich życiu dzieje się coś niepokojącego. Wśród nich warto wymienić:
- fizjologiczne symptomy stresu – częste bóle o niewyjaśnionej etiologii (głowy, brzucha, mięśni), zaburzenia trawienia (biegunki, wymioty), zaburzenia łaknienia i snu, obniżenie odporności organizmu (częste infekcje), przyspieszone bicie serca, suchość w ustach, wzmożone napięcie mięśni,
- zmiany zachowania – apatia, senność, wycofywanie się, milczenie, płaczliwość, lub przeciwnie – drażliwość, wybuchowość, zachowania agresywne,
- spadek nastroju, smutek – np. dziecka nie bawi i nie interesuje coś, co dotąd wywoływało pozytywną reakcję,
- unikanie tematów, które do tej pory były dla dziecka ważne – np. związanych ze szkołą czy rówieśnikami (tematy te mogą dotyczyć trudności dziecka),
- zaniedbywanie obowiązków i dotychczasowych zainteresowań,
- niechęć do spotkań z rówieśnikami,
- odmowa chodzenia do szkoły,
- moczenie nocne.
Podczas spotkania z rodzicami pracownik poradni powinien wyjaśnić im, że jeśli chcą, aby dziecko szczerze mówiło im o swoich problemach i nie próbowało ich ukryć, powinni jasno dać mu do zrozumienia, że może i powinno tak zrobić. To, na ile chętnie dziecko otwiera się przed rodzicami, zależy nie tylko od jego charakteru (niektóre dzieci są bardziej skryte od innych), ale zwłaszcza od relacji rodzica z dzieckiem, sposobu, w jaki jest ono przez nich traktowane na co dzień. Jeśli rodzice często z nim rozmawiają, potrafią słuchać, mają dla niego czas, nie są skorzy do wyciągania pochopnych wniosków ani formułowania krytycznych ocen, a zarazem dają mu odczuć, że szanują i rozumieją jego uczucia – wówczas szansa, że dziecko zwierzy się im w trudnej chwili, jest duża. Powie ono rodzicom o swoich problemach, jeśli czuje, że naprawdę ich interesują i że spotka się ono ze zrozumieniem, życzliwością i miłością rodzica.
Czasem zdarza się, że dzieci, nim zwrócą się z jakimś problemem do rodziców, „badają grunt”. Zadają pytania ogólne i pozornie niezwiązane z ich sytuacją (np. „Czy jak ktoś niechcący kogoś skrzywdzi, to jest jego wina?”, „Czy jak ty byłeś w szkole, to ktoś cię kiedyś pobił?”) lub przedstawiają swój problem jako dotyczący kogoś innego (np. „Wiesz, w naszej szkole jest dziewczyna, której nikt nie lubi…”). Od tego, jaka będzie odpowiedź rodzica i czy w ogóle okaże on zainteresowanie, może zależeć, czy dziecko się zwierzy. Rodzice powinni więc zachować czujność, kiedy dziecko w jakikolwiek sposób porusza tematy dotyczące problemów osób w jego wieku – nie należy go wówczas ignorować; warto pamiętać, że w pytaniu może kryć się drugie dno. Jeśli na zadane wcześniej przez dziecko pytania rodzice odpowiedzą np. „A co to znaczy «niechcący»? Jeśli komuś wyrządzamy krzywdę, to zawsze jest nasza wina!”, „Mnie? Ależ skąd, wszyscy mnie szanowali, umiałem sobie radzić”, „Nikt jej nie lubi? Co jest z nią nie tak?”, prawdopodobieństwo, że dziecko się zwierzy, będzie niewielkie, bo już czuje się ocenione (tutaj jako winne, niezaradne i nieszanowane lub „dziwne” – skoro „coś jest z nimi nie tak”).
Pracownik poradni może wyjaśnić, że w takich sytuacjach najlepiej zachować spokój (nie należy dać się ponosić emocjom, bo dziecko pomyśli, że zdenerwowało rodzica, i się wycofa). Rodzice powinni zadać dziecku pytanie, które zachęci je do szczegółowego opisu sytuacji, zanim ustosunkują się do tematu, np. „Hmm, trudno powiedzieć, bo sytuacje w życiu są bardzo różne. Możesz opowiedzieć mi o tym coś więcej?”, „Czy ktoś mnie kiedyś pobił? Wiesz, w szkole mogą się nam przytrafić różne nieprzyjemne sytuacje. Czy pytasz o to w związku z czymś, co wydarzyło się w szkole?”, „Dziewczyna, której nikt nie lubi? Gdyby tak faktycznie było, pewnie byłoby jej bardzo smutno, ale czy na pewno nikt jej nie lubi? Możesz opowiedzieć o niej coś więcej?”.
Na podobnej zasadzie zdarza się, że dziecko zaczyna się zwierzać rodzicowi z jakiegoś problemu, by sprawdzić jego reakcję, po czym w toku rozmowy okazuje się, że chodzi o coś jeszcze. Przykładowo, dziecko może powiedzieć, że ciągle mu smutno, choć od śmierci ukochanego pieska minął już miesiąc, a gdy rodzic zacznie z nim o tym rozmawiać, dziecko otworzy się bardziej i wyzna, że jego smutek nie jest związany tylko z psem, ale też z tym, że tego dnia w szkole przyjaciel wyśmiał je przed całą klasą „bo ciągle się przejmuje jakimś głupim psem”.
Wspierająca rozmowa
Warto, aby pracownik poradni zaprezentował rodzicom scenariusz przykładowej rozmowy rodzica z dzieckiem, zwracając uwagę na sposób formułowania wypowiedzi przez dorosłego, a także jego ekspresję pozawerbalną.
Jeśli to rodzic obserwuje niepokojące sygnały u dziecka, powinien sam niezwłocznie zainicjować rozmowę. Należy wybrać odpowiedni moment, nie odrywać dziecka od odrabiania lekcji czy od innego zajęcia, np. oglądania filmu; najlepiej, jeśli dziecko jest wypoczęte, najedzone i nigdzie się nie spieszy.
Zaczynając rozmowę, rodzic może upewnić się, czy dziecko ma na nią czas („Hej, masz teraz chwilkę dla mnie?”), a następnie zadać pytanie o sytuację, wychodząc od opisu konkretnych rzeczy, które zwróciły jego uwagę, np. „Zauważyłam, że ostatnio wydajesz się smutna, niewiele mówisz i trzymasz się z boku. Pomyślałam, że coś cię trapi. Powiesz mi, co to takiego?”, „Ostatnio rzadko spotykasz się z Kubą i w ogóle o nim nie mówisz. Czy coś się wydarzyło?”, „Ostatnio często chorujesz i często coś cię boli. Może wydarzyło się coś, co cię zdenerwowało, albo spotkała cię jakaś przykrość?”.
Rodzic powinien dać dziecku czas na odpowiedź i nie naciskać. Jeśli pociecha milczy, zachęcić ją („Naprawdę chętnie cię wysłucham, jeśli masz jakiś kłopot, razem na pewno coś wymyślimy”), ale jeśli i to nie pomoże, nie nalegać, tylko wyrazić gotowość rozmowy w innym terminie („Dobrze, rozumiem, że nie chcesz teraz o tym rozmawiać, ale jeśli zmienisz zdanie, zawsze możesz do mnie przyjść. Chętnie cię wysłucham i na pewno ci pomogę. W końcu od tego są rodzice”). Jeżeli jednak mimo to dziecko nie zdecyduje się zwrócić do rodzica, powinien on ponowić próbę rozmowy, wyjaśniając, że miał nadzieję, iż dziecko samo powie mu, co się wydarzyło, ale skoro nie mówi, to się o nie martwi i bardzo chciałby wiedzieć, co je trapi.
Podczas rozmowy rodzic powinien:
- oderwać się od innych zajęć i skupić swoją uwagę na dziecku,
- porozmawiać z dzieckiem w zacisznym miejscu, w cztery oczy,
- okazywać dziecku bezwarunkową miłość, akceptację, troskę i życzliwość,
- nie okazywać przesadnych emocji (nie dramatyzować) – zachowanie emocjonalnej równowagi przez rodzica daje dziecku poczucie bezpieczeństwa; widzi ono w rodzicu kogoś, kto jest w stanie poradzić sobie z problemem i wesprzeć je,
- odpowiadać na potrzeby dziecka związane z bliskością – przytulić, jeśli ono tego chce, ale nie nakłaniać go do bliskości, jeśli nie ma ochoty; w razie wątpliwości najlepiej po prostu zapytać („Czuję, że jest ci trudno, chcesz się do mnie przytulić?”),
- uważać na słowa – zwłaszcza w pierwszej fazie rozmowy nie sugerować dziecku złych intencji czy winy, zwłaszcza jeśli jest ono ofiarą (warto zaznaczyć, iż często teza o tym, że ofiary przemocy prowokują sprawców, jest mitem), nie oceniać go, nie zawstydzać, nie umniejszać jego problemu i uczuć, nie traktować z góry; jeśli dziecko faktycznie postąpiło niewłaściwie lub popełniło błąd, rodzic powinien poruszyć ten temat dopiero w drugiej części rozmowy, kiedy już będzie miał pełny obraz sytuacji, nadal jednak nie należy krytykować dziecka czy krzyczeć na nie, ale konstruktywnie krytykować same jego zachowania, wyjaśnić, czemu było to niewłaściwe i jak można w podobnej sytuacji właściwie zachować się następnym razem,
- w pierwszej fazie rozmowy przede wszystkim słuchać i ewentualnie dopytywać (ale nie wypytywać!) dziecko o niejasne kwestie, powstrzymując się od zadawania pytań sugerujących odpowiedź, wkładania własnych słów w usta dziecka, nadinterpretacji i wyciągania pochopnych wniosków,
- upewniać się, czy dobrze zrozumiał – poprzez technikę aktywnego słuchania i stosowanie podsumowań oraz parafrazy wypowiedzi dziecka,
- odzwierciedlać emocje dziecka i okazywać ich akceptację i zrozumienie,
- dodać mu otuchy, opowiadając o własnych trudnościach z okresu, gdy był w jego wieku, i o tym, jak sobie z nimi poradził (również emocjonalnie),
- zapewnić dziecko, że mu na nim zależy i zrobi wszystko, aby mu pomóc, że wierzy w jego możliwości (lub w dobre intencje) i że razem dadzą sobie radę, a nawet jeśli dziecko z czymś sobie nie poradzi, to i tak zawsze będzie mogło liczyć na rodzica i będzie przez niego kochane.
Warto uczulić rodziców na to, że już samo empatyczne i uważne wysłuchanie dziecka jest okazaniem mu wsparcia emocjonalnego, nie wolno więc tego pomijać. Dorośli często starają się skupiać na poszukiwaniu rozwiązań, chcą dziecku doradzić lub wręcz mówią mu, co ma robić – bo sądzą, że jako dorośli to wiedzą. Lepiej jednak się z tym wstrzymać – najpierw porozmawiać o tym, co dziecko czuje i myśli w związku z tą sytuacją, jak ją ocenia, co jest dla niego trudne. Dopiero później wspólnie z dzieckiem mogą poszukać rozwiązania, pamiętając, by go nadmiernie nie wyręczać. Dziecko powinno – w miarę swoich możliwości – brać udział w rozwiązywaniu problemu; dzięki temu nauczy się, jak sobie radzić i odzyska wiarę w siebie.
Co dalej?
Jeśli kłopoty dziecka dotyczą szkoły, rodzic powinien porozmawiać z wychowawcą i z nim współpracować, dziecku zaś zapewnić relaks, sprawić mu jakąś przyjemność (np. zrobić wspólnie coś fajnego), dbać o dobrą atmosferę w domu. Pomocne będzie też uczenie umiejętności przydatnych w rozwiązywaniu podobnych problemów w przyszłości, np. radzenia sobie z emocjami i stresem czy umiejętności interpersonalnych ułatwiających komunikację, radzenie sobie z zaczepkami czy rozwiązywaniem konfliktów. A jeśli kłopoty dziecka dotyczą nauki – skutecznych metod uczenia się i planowania codziennej pracy.
Jeżeli jednak starania nie przynoszą pożądanych rezultatów, rodzic powinien skontaktować się z fachowcem – pracownik poradni powinien wyjaśnić, kiedy i do jakich specjalistów warto się udać, a także gdzie ich szukać.
Dla dzieci, a nawet nastolatków w okresie buntu, wsparcie rodziców jest kluczowe, nawet jeśli dziecko tego nie okazuje. Warto zachęcić rodziców, aby byli uważni na potrzeby i zmiany zachowania swojej pociechy oraz by tak budowali z nią więź, by czuła, że może liczyć na ich wsparcie. Dzięki temu mają szansę dowiedzieć się o jej trudnościach i zacząć działać, zanim jeszcze pojawią się poważniejsze konsekwencje.
Informacja na temat potencjalnych zagrożeń związanych
ze stosowaniem elektronicznych papierosów
ze stosowaniem elektronicznych papierosów
Kalendarz roku szkolnego 2019/2020
Kalendarz zebrań i konsultacji w roku szkolnym 2019/2020
Informacja na temat stypendium socjalnego na rok szkolny 2019/2020
RODZICU BĄDŹ CZUJNY !!!
Ubezpieczenie
W roku szkolnym 2018/2019 uczniów ubezpiecza Towarzystwo Ubezpieczeniowe AVIVA
W roku szkolnym 2018/2019 uczniów ubezpiecza Towarzystwo Ubezpieczeniowe AVIVA
1._ogólne_warunki_ubezpieczenia__owu_.pdf | |
File Size: | 335 kb |
File Type: |
W roku szkolnym 2017/2018 uczniów ubezpieczało
Towarzystwo Ubezpieczeniowe AXA
Towarzystwo Ubezpieczeniowe AXA
Telefony komórkowe stały się obecnie przedmiotem codziennego użytku, również dla dzieci. Od dawna służą nie tylko do prowadzenia rozmów czy wysyłania SMS-ów.
Oprócz tych tradycyjnych funkcji telefon komórkowy bywa także aparatem fotograficznym, kamerą, radioodbiornikiem czy odtwarzaczem plików MP3. Współczesne aparaty dają możliwość łączenia się z Internetem oraz przesyłania plików, ale….
Korytarz szkolny zwykle podczas przerw wygląda tak samo. Uczniowie siedzą pod ścianą wpatrzeni w smartfony – przerwa w przerwę. Nie ma rozmów, żartów, jest muzyka, Facebook, Snapchat, gry, a nawet SMS- y wysłane do kolegi, który siedzi obok.
RODZICU !
Czy wiesz, co to jest fonoholizm?
Fonoholizm to inaczej uzależnienie od telefonu komórkowego.
Jest to zjawisko nowe, ale opiera się na mechanizmie analogicznym, który występuje
w przypadku uzależnienia od narkotyków, papierosów czy alkoholu. Objawia się nadmiernym przywiązywaniem uwagi do telefonu komórkowego oraz nadużywaniem go w różnych codziennych sytuacjach. W konsekwencji może powodować osłabienie tradycyjnych więzi społecznych, zarówno w rodzinie, jak i kontaktach z rówieśnikami, czy zubożenie języka komunikacji. W dłuższej perspektywie syndrom nadmiernego uzależnienia od telefonu komórkowego może powodować trudności w nawiązywaniu relacji bezpośrednich, zanik zainteresowań i pasji młodego człowieka, zaburzenia funkcji biologicznych, tj.: odżywiania, snu, co może przełożyć się na trudności w nauce, a później w pracy.
Jeśli osoba przywiązuje wyjątkową rolę do telefonu komórkowego, towarzyszy mu on w każdej wykonywanej czynności. Musi mieć go cały czas przy sobie, często nosząc ze sobą np. dodatkową baterię. Podczas pobytu w szkole nastolatek nie spędza więc czasu na przerwie z kolegami, koleżankami tylko korzysta z telefonu. Najczęściej pytany o przyczynę korzystania z telefonu, podaje racjonalne powody: czeka na ważną wiadomość, np.: od rodzica, kontaktuje się w ważnej sprawie. Czasem te odpowiedzi są zgodne z prawdą, ale jeśli te sytuacje powtarzają się często powinny budzić niepokój.
Czasowe pozbawienie nastolatka możności używania komórki powoduje gwałtowny sprzeciw, agresję słowną lub fizyczną, ignorowanie poleceń dorosłych, ograniczenie dostępu do telefonu może powodować apatię wycofanie się, stany depresyjne. Jeśli młody człowiek nie ma ze sobą telefonu komórkowego lub zabrania mu się nadużywania telefonu i odczuwa z tego powodu niepokój, staje się nerwowy, nadpobudliwy lub odczuwa stałą potrzebę kontaktowania się z innymi przez telefon, a przy tym unika kontaktów bezpośrednich, należy dotrzeć do źródła tego stanu rzeczy.
Jak z tym walczyć?
Eksperci radzą dzieciom, by:
z telefonu komórkowego, np: wykonywanie zdjęć innym osobom wbrew ich woli, nagrywanie na telefon komórkowy, wysyłanie obraźliwych zdjęć, rozsyłanie kompromitujących materiałów czyli przed cyberprzemocą. Nagrywanie kompromitujących filmów, a następnie upublicznianie ich na portalach społecznościowych lub próby szantażu, niejednokrotnie doprowadziły do pogłębiającej się depresji, a nawet przypadków samobójstw. Częstym zachowaniem jest też nękanie swoich kolegów anonimowymi SMS-ami, które może mieć również poważne konsekwencje psychiczne.
Do dorosłych należy więc możliwość decydowania o tym, by telefon w rękach nastolatka był dobrem a nie złem.
Rodzicu możesz pozwolić swojemu dziecku przynosić telefon do szkoły, ale naucz je, żeby umiało racjonalnie korzystać z jego możliwości
po skończonych lekcjach, a podczas pobytu w szkole sięgać po telefon
w nagłych wypadkach, kiedy rzeczywiście musi skontaktować się z rodzicami w ważnej sprawie.
Oprócz tych tradycyjnych funkcji telefon komórkowy bywa także aparatem fotograficznym, kamerą, radioodbiornikiem czy odtwarzaczem plików MP3. Współczesne aparaty dają możliwość łączenia się z Internetem oraz przesyłania plików, ale….
Korytarz szkolny zwykle podczas przerw wygląda tak samo. Uczniowie siedzą pod ścianą wpatrzeni w smartfony – przerwa w przerwę. Nie ma rozmów, żartów, jest muzyka, Facebook, Snapchat, gry, a nawet SMS- y wysłane do kolegi, który siedzi obok.
RODZICU !
Czy wiesz, co to jest fonoholizm?
Fonoholizm to inaczej uzależnienie od telefonu komórkowego.
Jest to zjawisko nowe, ale opiera się na mechanizmie analogicznym, który występuje
w przypadku uzależnienia od narkotyków, papierosów czy alkoholu. Objawia się nadmiernym przywiązywaniem uwagi do telefonu komórkowego oraz nadużywaniem go w różnych codziennych sytuacjach. W konsekwencji może powodować osłabienie tradycyjnych więzi społecznych, zarówno w rodzinie, jak i kontaktach z rówieśnikami, czy zubożenie języka komunikacji. W dłuższej perspektywie syndrom nadmiernego uzależnienia od telefonu komórkowego może powodować trudności w nawiązywaniu relacji bezpośrednich, zanik zainteresowań i pasji młodego człowieka, zaburzenia funkcji biologicznych, tj.: odżywiania, snu, co może przełożyć się na trudności w nauce, a później w pracy.
Jeśli osoba przywiązuje wyjątkową rolę do telefonu komórkowego, towarzyszy mu on w każdej wykonywanej czynności. Musi mieć go cały czas przy sobie, często nosząc ze sobą np. dodatkową baterię. Podczas pobytu w szkole nastolatek nie spędza więc czasu na przerwie z kolegami, koleżankami tylko korzysta z telefonu. Najczęściej pytany o przyczynę korzystania z telefonu, podaje racjonalne powody: czeka na ważną wiadomość, np.: od rodzica, kontaktuje się w ważnej sprawie. Czasem te odpowiedzi są zgodne z prawdą, ale jeśli te sytuacje powtarzają się często powinny budzić niepokój.
Czasowe pozbawienie nastolatka możności używania komórki powoduje gwałtowny sprzeciw, agresję słowną lub fizyczną, ignorowanie poleceń dorosłych, ograniczenie dostępu do telefonu może powodować apatię wycofanie się, stany depresyjne. Jeśli młody człowiek nie ma ze sobą telefonu komórkowego lub zabrania mu się nadużywania telefonu i odczuwa z tego powodu niepokój, staje się nerwowy, nadpobudliwy lub odczuwa stałą potrzebę kontaktowania się z innymi przez telefon, a przy tym unika kontaktów bezpośrednich, należy dotrzeć do źródła tego stanu rzeczy.
Jak z tym walczyć?
Eksperci radzą dzieciom, by:
- wyłączać, bądź wyciszać telefon na czas pobytu w szkole;
- nie używać telefonu w trakcie lekcji;
- nie rozmawiać głośno na ulicy czy w autobusie, aby nie zakłócać spokoju innym osobom;
- nigdy nie używać telefonu w teatrze, kinie czy kościele.
- jak najpóźniejsze wprowadzenie telefonu w życie dzieci i zapoznanie pociech z zasadami właściwego użytkowania telefonu;
- limity na korzystanie z telefonu, co oznacza, że kiedy kupujemy dziecku kartę
z określonym doładowaniem i umawiamy się, że to ma wystarczyć na miesiąc, to jeśli dziecko zużyje określony limit wcześniej, nie dokupujemy nowych kredytów; - bycie przykładem dla naszych dzieci; jeśli wciąż „wisimy” na telefonie, porzucamy wszystko, aby go odebrać, towarzyszy on nam w czasie rodzinnych weekendów
i wyjazdów, nie mamy co liczyć na, że nasze dzieci będą zachowywały się inaczej; - dobry kontakt z dzieckiem; jeśli będziemy otwarci na problemy młodzieży, zawsze znajdziemy czas na rozmowę, wówczas dzieci będą czuły się ważne, ich potrzeba przynależności i miłości zostanie zaspokojona, a jednocześnie zmniejszy się prawdopodobieństwo ulegania nałogom czy uzależnieniom.
z telefonu komórkowego, np: wykonywanie zdjęć innym osobom wbrew ich woli, nagrywanie na telefon komórkowy, wysyłanie obraźliwych zdjęć, rozsyłanie kompromitujących materiałów czyli przed cyberprzemocą. Nagrywanie kompromitujących filmów, a następnie upublicznianie ich na portalach społecznościowych lub próby szantażu, niejednokrotnie doprowadziły do pogłębiającej się depresji, a nawet przypadków samobójstw. Częstym zachowaniem jest też nękanie swoich kolegów anonimowymi SMS-ami, które może mieć również poważne konsekwencje psychiczne.
Do dorosłych należy więc możliwość decydowania o tym, by telefon w rękach nastolatka był dobrem a nie złem.
Rodzicu możesz pozwolić swojemu dziecku przynosić telefon do szkoły, ale naucz je, żeby umiało racjonalnie korzystać z jego możliwości
po skończonych lekcjach, a podczas pobytu w szkole sięgać po telefon
w nagłych wypadkach, kiedy rzeczywiście musi skontaktować się z rodzicami w ważnej sprawie.